Zwerven

Och mensen wat hebben jullie toch allemaal lief en meelevend gereageerd. Het heeft me heel goed gedaan en het hielp me over de eerste schrik heen.

Ja mensen, daar ging ik.

Lieve mensen,

Helaas mensen. Dit is het einde van mijn fietsverhaal.Ik ben gisteren gevallen met de fiets omdat een boer de koeievlaaien niet had opgeruimd op het fietspad. Het was daardoor spekglad en toen gleed ik onderuit. En gelukkig had ik een helm op. Die was helemaal naar de filistijnen. Een ambulance heeft me naar het ziekenhuis in St. Vith gebracht, daar zijn foto's gemaakt van been, bekken en heup, maar door de zwelling kon men niet zien of er iets is gebroken. Wel is geconstateerd dat er een scheurtje in het schaambeen zit. Kan bijna niet lopen, en moet in ieder geval een week rust houden en af en toe proberen een beetje te lopen. Balen dus. Gelukkig had ik de nacht ervoor bij Nederlandse mensen geslapen en die heb ik na het ongeluk gebeld. Zij zijn naar het ziekenhuis gekomen en hebben mij en m'n fiets meegenomen terug naar de camping.Zij hebben ook een huurappartement en daar kon ik vannacht blijven gelukkig.Zit nu op de ANWB te wachten, die mij terug brengt. Echt balen dus. Maar hopelijk komt alles weer goed.

Het weerzien met Aken na 2 jaar was weer een feest. Wat een mooie en gezellige stad is dat.En hoewel het geen terrasweer was heb ik er toch een paar uurtjes doorgebracht met koffie en gebak.Want dat kunnen de Duitsers als geen ander:Taarten bakken. En ijs maken. Kunnen ze ook goed.Waar Aken vroeger en nu ook nog wel om bekend stond, zijn de thermale baden. Dezelfde baden waar Casanova nog een tijdje gebruik van heeft gemaakt naar het schijnt.Om de Dom kun je niet heen. Wat een machtig bouwwerk is dat. En prachtig van binnen.Ik ben na al m'n reizen een beetje kerkenmoe, maar deze was toch wel een bezoek waard. Ook hier weer sagen en legenden over de kerk, maar die verhalen vond ik een beetje te Disney.En ik moest verder. Richting Monschau.En, zoals in meerdere landen al het geval is, heeft men ook hier van een niet meer renderende spoorlijn een fietspad gemaakt.Rechtoe rechtaan, maar met mooie vergezichten op de Hoge Venen en heel langzaam stijgend, zodat ik ongemerkt door de heuvels in de Ardennen kwam. Kijk, daar doe je mij nou een plezier mee.Om half vijf reed ik Monschau binnen en wat een lieflijk stadje is dat.Men heeft het volgehangen met bloemen en de mooie vakwerkhuizen maken het plaatje af.Het gaf me een Hans en Grietje gevoel en ik ben er nog een dag langer gebleven. Aken - Monschau 63 kmDe volgende dag fietste ik verder over de Vennbahn.Dit voormalige spoortraject is een verhaal apart. Ooit aangelegd als verbinding naar Luxemburg, in de 2e Wereldoorlog plat gebombardeerd en jarenlang verwaarloosd, maar nu geasfalteerd en in trek bij vele fietsers, zodat dit gebied in de Ardennen weer opnieuw aantrekkelijk wordt.Ik wilde Burg Reuland halen, maar ontdekte onderweg in Deidenberg een camping die meer weg heeft van een café dan van een camping, gerund wordt door 2 Nederlanders en waar vanavond echte Hollandse pot wordt geserveerd: Andijviestamppot met een sudderlapje waar we met 14 andere toeristen van gaan smullen.Monschau - Deidenberg 40 km.

Noem het retraite. De fietstochten maken m'n hoofd leeg, geven ruimte aan nieuwe ideeën en inzichten, aan veranderende denkpatronen.En het fijne aan alleen reizen is: je hebt altijd gelijk.Heerlijk is dat, niemand die je tegenspreekt. Bijvoorbeeld op momenten dat je denkt de weg te weten zonder in het routeboekje of op de kaart te kijken.Tot je jezelf tegenkomt en blijkt dat je 10 km hebt omgereden op dat gravelpad dat nergens toe leidde.Eigenwijs en dom. Dat zijn de steekwoorden die hier op slaan.En heb ik er gedurende al m'n reizen van geleerd? Nee dus.Wat heeft het dan wel opgeleverd: Leuke ontmoetingen soms. Helpende handen die bereidwillig waren fiets en bagage een aantal stoeptreden op of af te tillen.Een prachtig verscholen dorp dat ik anders nooit gevonden had.Een souvenir dat me dierbaar is geworden.En dan gaat het oude gezegde ook weer op: het is niet het doel, het is de weg.Zwerven is mooi en levert de verrassendste dingen op. Maar niet als het regent, en je erachter komt dat je die lekkere afdaling nogmaals moet nemen, maar dan omhoog.Toch geniet ik. Dat bleek vandaag weer: Sterksel - Schin op Geul 83 km.Het is begonnen!

Nu de camper weer in de stalling staat, wordt het tijd om weer aan de fietstocht te denken.In een vorig blog (hieronder) heb ik de route beschreven, dus wie daarin is geïnteresseerd moet dat maar even teruglezen.Aan zo'n reis gaat aardig wat voorbereiding vooraf, te beginnen met een flink aantal trainingskilometers. Voor de cijferfanaten: inmiddels heb ik er 1500 opzitten met daarin vele colletjes in Frankrijk. Hier en daar een bergje in Kroatië, duinheuveltjes in Zeeland en als sluitstuk gisteren een trainingsrondje van 110 km in België.Dus qua conditie kan er niet zoveel mis gaan.Dat was anders gesteld met m'n kledinglijn.De laatste jaren viel ik ietwat uit de toon met m'n outfit, dus zie ik er nu dankzij de Decatlon tip top gesoigneerd uit. Schijnt goed te zijn voor de moraal.Dan is de fiets uiteraard helemaal in orde gemaakt en voorzien van nieuwe banden, een nieuwe ketting en hebben de nieuwe remmen zich weer prima bewezen in de bergen.De bagage gaat natuurlijk weer in de 4 onvolprezen Ortliebtassen en uiteraard ga ik weer kamperen.Zéker nu het al een aantal weken zomer is heb ik er alle vertrouwen in dat ik 's avonds lekker voor m'n tentje kan zitten.Ik heb wat noodrantsoenen mee voor onverwachte feestdagen en op de e-reader een paar spannende boeken.Dus ja, ik ben voorbereid.De komende weken ga ik weer verslag doen van m'n avonturen en ik zou 't leuk vinden als jullie me weer gaan volgen.Via de mail én Facebook laat ik weten wanneer ik ben vertrokken. (Half juli denk ik). Liefs!

Moeder wat is het heet. Zelfs hier aan zee stond geen zuchtje wind en alleen op de fiets had ik een beetje rijwind.Dus ik bleef heen en weer sjezen tussen Cadzand en Breskens.Dat gaf me wel de gelegenheid om het mooie kunstwerk goed te bekijken dat geplaatst is ter nagedachtenis van de Watersnoodramp.Het sprak me aan, die verzwelgende golf. Wat moet dat een drama zijn geweest destijds.Ik verbaasde me overigens over het grote aantal containerschepen dat hier vlak onder de kust vaart.18000(!) van die kisten staan er op gestapeld. Het is toch niet te geloven. Waar moet al dat spul dat erin zit allemaal naartoe.Toch wel mooi dat Holland dat logistiek zo goed voor elkaar heeft.Dat schip verlaat Azië, tuft daarna Rotterdam binnen en binnen no time is alles gelost en op weg naar de klant.Duurzamer zijn de voor Zeeland zo kenmerkende paalhoofden langs de kust. Ze zijn van eikenhout, gaan dus lekker lang mee en ze staan daar niet alleen een beetje de stroming van de zee op afstand te houden, nee op die palen zitten helemaal onderaan beestjes die aan het begin van de voedselketen staan, die worden vervolgens weer opgegeten door het erboven liggende laagje beestjes op diezelfde paal en zo gaat 't laagje na laagje maar door. Al eeuwenlang. Fascinerend.En ach, hadden we deze week de oude Belfort van het dorpje Sluis maar tot onze beschikking gehad. Daarmee werden simpel de klokken geluid bij brand en ander gevaar en dus hadden we 112 niet nodig gehad.Ook uit Sluis komt Johan Hendrik van Dale. Je weet wel, van de woordenboeken. En dan was daar ook nog ene klokkenluiderJantje van Sluis die op een nacht te diep in het glaasje had gekeken, vergat de klok te luiden en zo een Spaanse aanval voorkwam.Mooie verhalen hier in Zeeland waar de temperatuur inmiddels flink gekelderd is en voor mij dus tijd om weer (tijdelijk) naar Brabant te gaan.

Het was niet alleen de hitte die me uit Brabant verdreef.Er was een familiefeest georganiseerd en wat bof je dan als je, zoals mijn broer, 60 wordt en je kunt je hele familie trakteren op zon, zee, zwoele avonden, boottochtjes en een bbq die niet in het water valt.En als je er dan toch bent, dan fiets je de dag daarop naar België. Knokke om precies te zijn.En mensen wat viel dat tegen na die mooie kust van Zeeland.Of je moet van friettenten, flats en shoppen houden. Dan zit je daar goed.Niks voor mij, dus snel terug naar Cadzand, waar in 2004 de Wereldvredevlam is ontstoken en de in de buurt staande boom met honderden wensplankjes is behangen.Ach, die boom heeft 2 Wereldoorlogen, de Watersnoodramp en de Eikenprocessierups overleefd. Wat heeft die nou nog te wensen zou je zeggen.Op de terugweg vond ik in een piepklein dorpje een kunstatelier en daar kocht ik een zgn. heksenbol. In vroeger tijden werden deze gebruikt om bloem- en kruidentuin te vrijwaren van insecten en het vee te beschermen tegen roofvogels. Deze bollen werden dan geschonken aan een kersvers bruidspaar die ze vervolgens tegen het huis zette om ze tegen kwade geesten te beschermen.Een bruiloft zit er voor mij niet meer in, dus heb ik 'm mezelf maar kado gedaan.

Maar op de kortste nacht ook warm dit jaar, daarom óp naar Zeeland.Best een eind rijden nog. Via Antwerpen zelfs. En altijd hobbelen in België.Maar het was het waard. Ik vond een mooie camping in Nieuwvliet, waar de campings verderop langs de kust een puntje aan konden zuigen.Rust en ruimte en niet als haringen in een ton op een zakdoekje grasveld.Ik fietste op de dijk met uitzicht over land dat nog de ongereptheid van de zee heeft.Maar Zeeland heeft ook een andere kant hoorde ik van de campingeigenaar. De huizen worden opgekocht door rijke toeristen uit Duitsland en België. Generaties vissermannen zijn verdwenen uit de dorpen en 's winters zijn het spooksteden. Tja, de vooruitgang.Dit alles overdenkend fietste ik langs zee naar Breskens, een gezellig havenplaatsje waar nog een enkele visser te vinden is. En heerlijk ijs.

Vandaag met de gondel omhoog om uitzicht te hebben op de hoogste berg van Slovenië.De Triglav is 2864 meter hoog en domineert de omgeving.Ik voelde me als Heidi in de bergen en met m'n voetjes in de sneeuw herinnerde ik me weer de vele skivakanties.Maar nu was het warm en zonnig daarboven, met hier en daar nog een klein plakje sneeuw.Ik raakte in gesprek met een Sloveen die de Triglav al voor de 16e keer had beklommen en volgens hem ben je geen echte Sloveen als je dat niet minstens één maal in je leven doet.Hij maakte zich zorgen over de natuur.In de eerste plaats de toeristen die in groten getale komen en die onvoorzichtiger met de natuur omgaan dan de Slovenen zelf.En dan is er ook nog de zogenaamde "berken beatle', een kevertje dat onder de bast van een boom gaat zitten en waardoor al honderdduizenden dode bomen gekapt moesten worden. Enerzijds om het beestje te bestrijden, anderzijds om te voorkomen dat de toerist een boom op z'n knarretje krijgt.Wat ben ik na Australië en Frankrijk toch verliefd op dit land geworden.Ja mensen, ik weet het, ik heb een groot hart, maar ik weet dat zéker de sportievelingen onder ons dit met me zouden delen.Alle denkbare sporten kun je hier beoefenen en dat wordt ook heel veel gedaan. Alleen aan de logistiek zou men wel wat mogen doen. Hoe vaak ik niet verdwaald ben hier.Maar ach, in zo'n mooi land is het geen straf om te verdwalen.En ja mensen, dit was dan m'n einddoel van de reis en binnenkort sukkel ik op m'n gemakkie weer naar Holland.Maar niet voor lang, want half juli start m'n fietsreis en als jullie die ook weer willen volgen, klik dan op onderstaande link.Weer bedankt voor de reacties allemaal, altijd leuk! Liefs!https://www.boropreis.nl/blog-fietsreizen

Vanuit het mooie dorpje Stara Fužina is er een wandeling uitgezet door de Mostnica kloof. Er stroomt emeraldgroen en turquoiseblauw water door en eroverheen is een brug gebouwd, waarvan de legende vertelt dat de brug maar niet afkwam en men daartoe de duivel inschakelde.Deze beloofde de brug af te bouwen, mits hij de ziel mocht hebben van de eerste levende ziel die over de brug liep.Een boer verzon een list. Hij nam zijn hond en een bot mee, gooide het bot over de brug, de hond liep erachteraan en de duivel veranderde in een valse hond waarbij hij zijn staart twee maal zo vervaarlijk heen en weer zwiepte dat daardoor de kloof ontstond.Het was een pittige wandeling en ik liep langs watervallen, waterpoelen, rotspartijen en ander natuurschoon. Een van de bijzondere plekken langs de trail is "de kleine Olifant". Het is een rots in de rivier waar het water zijn weg doorheen heeft gebaand, waardoor er een gat is ontstaan. Van een afstandje lijkt het net de kop van een olifant. Na een paar kilometer klimmen en klauteren eindigde de kloof in een weids landschap op 700 meter hoogte en door de afwisseling kreeg ik het gevoel dat ik in een paar uur al het moois van Slovenië bijeengebracht zag. Onderweg heb ik de mooiste kleuren blauw en groen gezien, zag ik hooiende boeren aan 't werk, grazende koeien, honderden soorten bloemen en heb ik me na een paar uur lopen in een gezellig kneipje de goulashsoep en het biertje goed laten smaken.